Her yer nasılda zifiri karanlıktı,
Gökyüzüm gri,mevsimlerim solgun,
Gecelerim katran katrası…
Yer,gök birleşmişti sanki,
Kör kuyulardaydım,
Gözyaşım dinmez, nasılda kederliydim…
Biter sandım…
Gitsem, terketsem,
Kilometrelerce uzaklaşsam…
Mesafeler fersah, fersah aramıza girse,
Sesin kulağıma değmese,
Biter sandım…
Güneş yine doğar,
Bahar dalları yine açar,
Mevsim yine yaz olur,
Belki unuturum, belki alışırım,
Belki de artık aşk biter sandım…
Oysa ki nasıl da yanılmışım,
Yürek göç etmek nedir bilmezmiş,
Gönüle giren, geride bırakılmazmış,
Aklın kalır,insan yarım kalırmış,
Bir kere sevince,unutulmazmış.
diğer bloglarada https://edebiyatblog.com/ bakabilirsiniz.