CÜMLELERİN NOKTALARI KADAR SONLARDAYIM
Küçük gözler gülücükler yayardı. Uzaklarda sevda kendi rengine boyardı bizi.
Gel, desem gelir “Git.” desem gitmezdi umutlar. Aşk uçuklatırdı dudaklarımızı. Sessiz sessiz yanardık bir yerlerde. Kalemden akan mürekkep gibiydik.
Damla damla birbirimize yazardık cümleleri ve sonra söz de biterdi. Hâller konuşurdu artık. Kalp kıyısına vuran kederleri seninle atardık. Sen ve ben değil biz’dik hep ama hiç olup da yanacağımız aklıma düşmemişti hiç. Yalnız kaldığında kaybolurdun bir yerlerde. Ne zaman tutsam elini “Hadi bana beni anlat.” derdin. Anlatmaya korkar, susardım.
CÜMLELERİN NOKTALARI KADAR SONLARDAYIM
Onca bahada küçüktük, belki de büyümeyi de hiç düşünmemiştik. Dizlerimizin acısının yüreğimize vuracağını anlayamamıştık. Hepsi geçer, korkma artık. Kaybettiğin benim umutların değil, gözlerimin baktığı yer, yüreğinden saklandığım yer artık. Her mevsim dökülen yapraklar, yenisi için sır tutmuştur. Üç gün yaşayacağını bilen kelebekler gibi ben de yaşıyorum kendimce bir yerlerde; ne yaşayış ama hiç sorma.
@icreedebiyat sayfamızdan ulaşabilirsiniz.