Anladım ki herkes kadarım. Benim de sadrım, göğün kubbesinden sallanan zulmetlere açık kalmış. Bu keder , bu elem nurun renginin coşkunluğundan kör olunan ve dolayısıyla simsiyah görünen zevk halleri aslında. Ve ben yine anladım ki ,kelime kanamadan yüreğim şifa bulmuyor.
Arayış
Ahım yükselirken Zühre yıldızına, tüm yakarışımı özgürleştirerek şiir oldum. Sonra baktım, gördüm, korktum. Ne kadar çokmuşum meğer. Benliğin gayrılığından sıyrılmaktı hakikatim. Yolum aşk, özüm aşk, sözüm aşk…
Tuhaf bir boşluktayım. Bir yanım kavuşmayı dert edinmişken, diğer yanım derdimi sevmemin, -zaten benim olmayışından kaynaklı – onu hiç kaybetmeyecek oluşumun hastalıklı med cezirlerinde. Belki de tek bir vazgeçişle kurtaracaktım kendimi. Kendim.. Kendimi.. Biliyorum kendim kalmayana dek arınamayışımın aforizmaları bunlar.
Yangınım harlandıkça kavuşur Hû sesine nefesim.
@icreedebiyat sayfamızdan ulaşabilirsiniz.
